12محرم سالروز شهادت اسوه سجود و تقوی حضرت امام زین العابدین (ع)تسلیت باد

12محرم - شهادت حضرت امام زین العابدین(ع) به روایتی (۹۵ ق)

حضرت زین العابدین در دو سال پایانی دوران حکومت جدّشان، حضرت علی علیه السلام به دنیا آمدند.

ایشان همچنین در حدود ده سال از امامت عمویشان حضرت مجتبی علیه السلام و ده سال هم از دوران امامت پدر بزرگوارشان،

را درک کردند که این امر سبب شد سه امام راستین به پرورش و تربیت او همت گمارند و دنیایی از فضایل اخلاقی و قداست ها

بپرورانند و این موقعیتی بود که برای کم تر پیشوایی واقع می شد.

امام سجاد (ع) بنا به مشیت الهی در قیام خونین کربلا مدت کوتاهی بیمار بودند و پس از بهبودی، مدت 35 سال امامت

و زعامت جامعه مسلمین را تداوم بخشیدند.

امام زین العابدین(ع) براى پیش راندن مسلمانان به سوى نفرت از بنی امیّه و افزودن مبارزه جویى با آنان، تلاش هاى

مؤثّرى نمودند و هرگاه فرصتى به دست می آمد، مردم را بر ضدّ امویان تحریک می کردند. ایشان با احتیاط تمام، برنامه

حاکمان منحرف را تحت نظر قرار می داد. امام(ع) براى آگاهى مردم، اسلوب دعا را به کار بردند، به طورى که دعاهاى آن حضرت

، رویدادهاى عصر ایشان را تفسیر می کند.

صحیفه سجّادیّه مشهور به زبور آل محمّد، اثر بی نظیرى است که در جهان اسلام، جز قرآن کریم و نهج البلاغه، کتابى به این عظمت

و ارزش، پدید نیامده که پیوسته مورد توجه بزرگان و علما و مصنّفان باشد. از دیگر آثار ارزنده به جا مانده از امام سجّاد(ع)، مجموعه اى

تربیتى و اخلاقى است به نام رساله حقوق که امام سجاد(ع) در آن وظایف گوناگون انسان را در برابر خدا و خود و دیگران، با بیانى شیوا و گویا بیان کرده اند.

گفتنی است؛

امام چهارم شیعیان چهل سال پس از واقعه جانگداز کربلا، در روز 12 و یا 25 محرّم سال 95 هجرى، درمدینه،

به دسیسه هشام بن عبدالملک، مسموم گردیدند و در 56 سالگى به شهادت رسیدند. مزار شریف آن حضرت در مدینه در قبرستان بقیع می باشد.

دومین فرزند پسر امام حسین علیه السلام نیز على نام داشت و به دلیل این که او میان علىِ‏ اکبر(ع) و علىِ اصغر(ع) قرار داشت، علىِ اوسط (وَسَطى) نیز نامیده شده است.

ایشان چهارمین امام از امامان دوازده‏گانه اهل بیت علیهم السلام است که پس از شهادت پدرش به مقام امامت، نائل آمد و امامت در نسل او امتداد یافت.

مشهورترین کنیه ‏هاى ایشان، ابو الحسن، و مشهورترین القاب ایشان، زین العابدین، سیّد العابدین و سجّاد است.

قول مشهور، سال ولادت ایشان را سال ۳۸ هجرى مى‏داند که بر پایه آن در کربلا، ۲۳ ساله بوده است. اقوال دیگر، عبارت اند از:

سال ۳۷ هجرى، «۷» سال ۳۶ هجرى، در زمان جنگ جمل و سال ۳۳ هجرى.

روز ولادت ایشان، روز جمعه ، پنجم شعبان، گزارش شده است.

ایشان، با فاطمه، امّ عبد اللّه دختر امام حسن علیه السلام، ازدواج کرد و داراى سه فرزند به نام‏هاى حسین، محمّد (امام باقر علیه السلام) و عبد اللّه شد.

ایشان، در ۵۷ یا ۵۸ سالگى، در روز دوازدهم یا بیست و پنجم محرّم ، هجدهم یا نوزدهم محرم، و ۲۴ ربیع اوّل. سال ۹۴ یا ۹۵ هجرى

به وسیله ولید بن عبدالملک، مسموم شد و به شهادت رسید.

امام زین العابدین علیه السلام، در قبرستان بقیع، در کنار قبر عمویش امام حسن علیه السلام به خاک سپرده شد.

شهادت امام سجّادعلیه السلام

امام باقرعلیه السلام :

کانَ أثَرُ السُّجُودِ فِی جَمیعِ مَواضِعِ سُجُودِهِ فَسُمِّی السَجّادُ لِذلِکَ

اثر سجده در تمام مواضع هفت گانه سجده او نمایان بود ؛ از این جهت "سجّاد" نامیده شد

بحار الأنوار ، ج ۴۶ ، ص ۶ .

امام باقرعلیه السلام :

کانَ یُصَلّی صَلاةَ مُوَدِّعٍ یَری أنَّهُ لایُصَلِّی بَعدَها أبَدَاً

امام سجّادعلیه السلام مانند کسی که آخرین نماز خود را به جای می‏آورد ، نماز می‏گزارد. او چنین می دید که پس از آن هیچ‏گاه نماز نمی‏گزارد

بحار الأنوار ، ج ۴۶ ، ص ۷۹ .

امام صادق‏ علیه السلام :

یُنادِی مُنادٍ یَومَ القیامَةِ أینَ زَینُ العابِدینَ؟ فَکَأنّی أنظُرُ إلی عَلِیِّ بنِ الحُسَینِ‏ علیه السلام یَخطُرُ بَینَ الصُّفُوفِ

روز قیامت منادی ندا می‏دهد : "زیور عبادت کنندگان کجاست؟" گویا علی بن‏حسین‏علیه السلام را می‏بینم که میان صف‏ها با ابّهت گام بر می‏داد

میزان الحکمه ، ح ۱۱۳۱ .

امام باقر علیه السلام:

إنَّ عَلی بنَ الحُسَینِ علیهما السلام قاسَمَ اللّهَ عزّ و جلّ مالَهُ مَرَّتَینِ.

علی بن الحسین علیهما السلام اموال خود را دو بار با خداوند عزّ و جلّ تقسیم کرد.

حلیة الأولیاء: ۳/ ۱۴۰.

امام باقر علیه السلام:

کانَ عَلی بنُ الحُسَینِ علیهما السلام إذا قامَ فی الصَّلاةِ کأنَّهُ ساقُ شَجَرةٍ لا یتَحرَّک مِنهُ شَی ءٌ إلّا ما حَرَّکهُ الرّیحُ مِنهُ.

علی بن الحسین علیهما السلام هرگاه به نماز می ایستاد به ساقه درختی می مانست که اصلًا تکان نمی خورَد مگر قسمتهایی از آن که باد تکان می دهد.

الکافی: ۳/ ۳۰۰/ ۴.

إعلام الوَری:

کانَت جاریةٌ لِعَلی بنِ الحُسَینِ علیهما السلام تَسکبُ عَلَیهِ الماءَ فَسَقَطَ الإبریقُ مِن یدِها فَشَجَّهُ فَرَفَعَ رَأسَهُ إلیها فَقالَت الجاریةُ: إنَّ اللّهَ یقولُ: «وَ الکاظِمینَ الغَیظَ» فَقالَ: کظَمتُ غَیظی، قالَت: «وَ العافینَ عَنِ النّاسَ» قالَ: عَفَوتُ عَنک قالَت: «وَ اللّهُ یحِبُّ الُمحسِنینَ» قالَ: اذهَبی فَأنتِ حُرَّةٌ لِوَجهِ اللّهِ.

یکی از کنیزان علی بن الحسین علیهما السلام برای آن حضرت آب می ریخت [تا دستانش را بشوید] آفتابه از دستش افتاد و صورت ایشان را زخمی کرد. علی بن الحسین سرش را به طرف او بلند کرد؛ کنیز گفت: خداوند تعالی می فرماید: «و فرو خورندگان خشم». حضرت فرمود: خشمم را فرو خوردم. کنیز گفت: «و گذشت کنندگان از مردم». حضرت فرمود: از تو گذشتم. کنیز گفت: «و خداوند نیکوکاران را دوست دارد». حضرت فرمود: برو، تو را در راه خدا آزاد کردم.